Weer een stapje verder

Afgelopen maandag zat ik met een bont team van mensen aan tafel. Het ging over onderwijs (natuurlijk) maar vooral over hoe je goede software maakt en aan welke voorwaarden het dan moet voldoen.

Nu zie ik me wel als iemand die veel met software omgaat en ook veel dingen maakt met software, maar zo diep in de krochten van de code en de concepten erachter was ik nog nooit geweest en mijn hersenen kraken nog steeds.

Waarom dit gesprek?

We gaan in het nieuwe schooljaar een reis beginnen waarop we mensen fundamenteel inzicht geven in de wijze waarop ons onderwijs tot stand is gekomen en waar we nu staan met onze kennis en mogelijkheden. Om dit waar te kunnen maken hebben we ook een digitaal thuis nodig waar mensen, die geïnteresseerd zijn of er mee aan de slag willen, terecht kunnen.

Nogal ambitieus

Maar we willen niet zomaar een platform bouwen. We zoeken naar een mix van Medium, een forum en een wiki. En stellen daarnaast nog een aantal voorwaarden. Zoals bijvoorbeeld open source, dat iedereen die waarde toevoegt eigenaar blijft van zijn eigen toevoeging, dat elke stap naar een resultaat achteraf inzichtelijk moet blijven, zodat ‘(denk)fouten’ ook weer achterhaald kunnen worden… enzovoort. Jacco Hiemstra vertelde mij over organic assembly en de overtuiging dat het al mijn wensen kon faciliteren en meer. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

Ik weet dat ik nog weinig weet

Mijn internetjaren tellen nu 15, en in die tijd heb ik me veel bezig gehouden met klooien met code en concepten en het begeleiden van online projecten van klein tot groot. Waar ik mijn kwaliteiten – om in alle werelden te staan en zo bruggen te bouwen – steeds weer goed kon inzetten. Maar vandaag kwam ik erachter dat er veel diepere abstracte lagen bestaan waar ik niet direct een brug naar kan bouwen.

De harde realiteit

Dat is alle zeilen bijzetten. Ik moet aan de bak. Het is de realiteit van nu en zeker van de toekomst. Wim Delvaux was zeer overtuigend. Code staat op een kantelpunt. Het moment komt dichterbij waarop we de complexiteit niet meer kunnen managen en de developers, die diep met die complexiteit zijn verweven, zo langzamerhand uit het werkveld stappen en daar te weinig (ervaring) voor terug komt. We moeten toe naar een systeem die uiterst flexibel is. Dat kan inspelen op steeds veranderende parameters en altijd aan is, ook als er verbeteringen worden doorgevoerd of hele onderdelen worden vervangen.

De volgende stap

Met deze nieuwe inzichten heb ik er een nieuwe vraag bij. Wil ik iets aan die complexiteit toevoegen of wil ik juist voorop lopen en ook op software niveau mijn steentje bijdragen aan een betere wereld (naast de inhoudelijke kant)? Eigenlijk dat laatste. Uit mijn comfortzone, omarmen van het onbekende en kijken of we dat ook nog waar kunnen maken met een beperkt budget en tijd. Dat uitzoeken en samen uitrekenen is de volgende stap.