28 sep Tijd voor afscheid en bezinning
Vanaf 1 september ben ik geen actief teamlid meer van Operation Education. Niet dat ik daarmee ook het gedachtegoed en de mensen geen warm hart meer toedraag. Integendeel. Maar de intense samenwerking die we hebben gehad voor bijna een jaar is niet meer. Zoals Claire het ook al verwoordde, het is alsof het uit gaat. En al voelde dat toen voor mij niet zo, eigenlijk heeft ze helemaal gelijk.
We hebben lief en leed gedeeld. Stormachtige tijden doorgemaakt met geweldige ambities en veel bijzondere en intense momenten. We probeerden het nieuwe wiel uit te vinden en in de tussentijd elkaar goed te leren kennen. Het was werkelijk een bijzondere ervaring die ik niet heb willen missen. Veel geleerd en beleefd, maar op 1 september was het toch tijd om afscheid te nemen.
We waren aan het bouwen op moerasgrond binnen aardbevingsgebied. We wilden (en willen eigenlijk nog steeds) de werkelijkheid oprekken. Grenzen verleggen. Impactvolle verandering teweeg brengen. Vanaf februari zijn we er vol voor gegaan. De schaalbare, internationale, soms megalomane plannen handen en voeten geven en kijken of we daar op een creatieve manier geld voor zouden kunnen vinden of aan verdienen. Of het nou impact investeringen, sponsoring, subsidies, partnerschappen of productverkoop zou zijn.
In augustus kwam het moment van bezinning en moest de ambitie noodgedwongen worden bijgesteld en is er voor een andere koers en tijdspad gekozen. Begrijpelijk, en krachtig vanuit zijn eigen waarden, maar tevens een koers waar ik geen wezenlijke bijdrage meer aan kon leveren. Mijn rol is uitgespeeld.
Ik verwacht dat het pad dat Claire, Nanda en Simone nu lopen geweldig gaat worden en hoop dat mijn werk en mijn uiteindelijke keuze daar aan bijgedragen heeft. Dat is ook hoe ik er in oktober 2014 in stapte. Ik dacht dat ik Operation Education iets te bieden had om het verder te brengen. Volgens mij is dat grotendeels geslaagd en wat er mis ging was leerzaam en waardevol.
Nu is het, ook voor mij, tijd voor een nieuws koers. Al weet ik voor mijzelf niet precies wat dat zal zijn. In de afgelopen weken heb ik dat proberen te definiëren en te voelen maar moet zeggen dat ik er nog verre van uit ben. Wordt het weer iets binnen onderwijs of waag ik een spong naar het politieke domein waar ik al jaren mee aan het flirten ben? Ga ik een betaalde baan zoeken, zorgen voor die veilige financiële basis voor mijn kinderen? Of moet ik juist verder de onzekerheid omarmen de angst overwinnen, in het diepe springen en compromisloos verder gaan? Die twee paden heb ik in al die jaren nog niet weten te combineren en het is heel moeilijk kiezen. Het raakt de “waarom” vraag die Operation Education ook adresseert. Waarom doe ik wat ik doe? En vanuit die waarden de juiste keuzes maken, hoe confronterend en moeilijk ook. Het is een proces.